top of page

Pesten

Foto van schrijver: M AtkinsonM Atkinson

Bijgewerkt op: 26 dec 2021

Vorige week kwam een ​​9-jarig meisje naar me toe en vertelde me dat ze werd gepest door drie kinderen.
Ik heb haar beloofd deze week een gesprek te organiseren met haar en de andere kinderen, zodat we goed kunnen praten over wat er precies aan de hand is.

Vandaag was het zover. Ik nodigde alle vier de kinderen uit om na ons eetmoment bij me te komen zitten. Twee van hen maakten meteen bezwaar en zeiden dat ze niets verkeerds hadden gedaan! Ik antwoordde kalm dat ze door mij zijn uitgenodigd voor een gesprek en dat er geen ruimte is voor onderhandelingen.

Dus daar zaten ze dan op me te wachten. In de tussentijd plaagden de andere drie elkaar speels, duwden elkaar in het rond en lachten hardop.

Ik pakte een vel papier en een pen en vroeg aan ieder kind of ze me konden vertellen waarom we hier waren. Ook heb ik de regel gemaakt dat we elkaar laten uitpraten. Het meisje dat zich gepest voelde door de andere drie, begon te zeggen dat ze van streek was vanwege de manier waarop de anderen haar behandelden. Ik schreef het op onder haar naam. Het 'pestende' meisje zei dat ze eerlijk gezegd geen idee had waarom ze deel uitmaakte van dit gesprek. Dus ik schreef dat op onder haar naam. Een jongen zei dat het 'slachtoffer' hem ook duwt als ze bijvoorbeeld in de rij staan ​​en dat ze soms gemeen tegen hem is. Ik schreef het op. De laatste jongen zei dat hij nergens mee te maken had. Dat heb ik ook opgeschreven.

Nu vroeg ik het gepeste meisje of ze herkent dat ze ook eigenschappen vertoont die pesten kunnen worden genoemd. Zonder me in de ogen te kijken zei ze ja. Het andere meisje begon nu te praten en gaf toe dat ze dit meisje soms inderdaad plaagt of pest, maar dat dit meisje meestal begint en dat zij ook het recht heeft om zichzelf te verdedigen. Ik herinnerde haar eraan dat ze dit gesprek begon door te zeggen dat ze geen idee had waarom ik haar voor dit gesprek had uitgenodigd, maar zei ook dat ik dit zou toevoegen aan het papier waarop ik aan het schrijven was. Opnieuw vroeg ik het gepeste meisje of ze herkende wat er werd gezegd. Nogmaals, ja. Schuldige blikken over en weer.

Hoe gaan we dit oplossen? Een oplossing volgens de kinderen zou zijn om dit meisje te negeren en gewoon niet met haar te spelen. Terwijl ik erkende dat dit een manier kan zijn om dingen op te lossen, voegde ik er ook aan toe dat deze oplossing praktisch niet mogelijk is in een omgeving waar we elkaar elke dag zien. Ik illustreerde mijn punt door te zeggen dat als een van hen me een dag echt zou irriteren, het geen optie voor mij is om te zeggen: nou, ik negeer dit kind gewoon en praat niet meer met hem / haar. We moeten moeilijke situaties oplossen!

Dus wat dan? Ik heb geprobeerd de echte problemen samen te vatten door wat ik tot nu toe had opgeschreven hardop te lezen en te controleren of dit klopte. Het klopte. Toen besloot ik te identificeren wat ik zag gebeuren met de vier kinderen aan de tafel. 
Ik zei: Wat ik ook zie, is dat jullie drie elkaar speels uitdagen en plage , elkaar heen en weer duwen en dat jullie constant lachen. Het lijkt erop dat jullie dit alledrie leuk vinden. Nu lijkt het alsof jij (het gepeste meisje) er helemaal niet van houdt om deze op deze manier met elkaar om te gaan en dat je denkt dat zij van plan zijn weer te pesten. Is dit correct? Ik zag vier ja-knikkende gezichten.
Goed, ik stel het volgende voor: jullie drie zullen proberen om meer rekening te houden met de manier waarop je omgaat met dit meisje en tegen het meisje zei ik: jij gaat proberen eraan te werken om niet alles te serieus of persoonlijk te nemen. Kunnen we dit doen? Alle vier de kinderen zeiden ja.

Na dit gesprek heb ik ze onder mijn supervisie één spel naar keuze samen laten spelen. Maar het voelde alsof de lucht zo geklaard was dat ze mijn hulp niet nodig hadden. De rest van vanmiddag heeft het meisje dat klaagde over gepest worden gespeeld met de drie 'pestkoppen'. Ik vertelde alle ouders over de interventie die we hadden gehad, en ze waren blij te horen dat we klachten over pesten serieus nemen en hoe de kinderen het op een zeer positieve manier hebben weten op te lossen.

Laten we kinderen en hun gevoelens altijd serieus nemen, en ze ook het perspectief van andere kinderen laten zien. Zeker in het geval van pesten moeten we niet wachten en hopen dat de situatie zonder interventie voorbij zal gaan. Kinderen hebben onze hulp nodig en het is veel gemakkelijker om ze te helpen als de zaken niet al volledig escaleren. We zouden dankbaar moeten zijn dat kinderen zich vrij voelen om ons te vertellen dat er een probleem is. Zoek samen met de betrokken kinderen een oplossing, zodat de kans dat ze zich verantwoordelijk voelen en gedragen veel groter is dan wanneer we ze vertellen wat ze wel of niet moeten doen.

Later die middag kwamen beide meisjes naar me toe en zeiden dat het zoveel beter was om nu samen te kunnen spelen. Ze waren erg blij dat ze het moeilijke gesprek hadden gehad. Ik zei dat ik ook heel blij voor ze was, en heel trots op ze was.
0 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comentarios


bottom of page