Het is 18.00u en een 4 jarige jongen is ontroostbaar en boos. Niets dat ik zeg, verandert iets, dus ik vertel hem dat ik hem een knuffel ga geven en met hem zal praten als hij een beetje is afgekoeld. Hij accepteert dit.
Nadat hij enige controle over zijn emoties heeft gekregen, vertelt hij me dat een ander kind het bouwwerk had aangeraakt die hij had gemaakt. Hierdoor was hij heel verdrietig. Heel erg verdrietig...
Ik nam hem even apart en vertelde de jongen dat het oké is om je verdrietig te voelen, en dat ik vermoedde dat deze waterval aan tranen ook werd veroorzaakt doordat hij moe was.
Hij antwoordde dat hij helemaal niet moe was! Ik koos ervoor om deze opmerking te negeren en van dit gesprek geen ruzie te maken met een kind dat net een flinke huilbui heeft gehad.
In plaats daarvan vertelde ik hem iets over mezelf. Ik zei dat ik me soms ook moe voel, en dat als ik me zo voel, ik het moeilijk vind om andere mensen om mij heen te hebben en sneller geïrriteerd raak. En dat het oké is om ons moe te voelen, maar dat we dit gevoel moeten leren herkennen.
Niet lang daarna kwam zijn moeder hem ophalen. Ik vertelde haar dat haar zoon een flinke driftbui had gehad en hoe ik met de situatie omging. Ze was verbaasd over de tip om woorden te geven aan de gevoelens van haar zoon, vooral nadat hij een driftbui heeft gehad. Nu is het de kunst om kinderen te leren hun gevoelens te herkennen voordat ze de driftbui hebben.
Deze moeder heeft mijn advies om over emoties en gevoelens te praten ter harte genomen, zoals ik twee dagen later zou zien.
De jongen komt binnen nadat hij van school is opgehaald en mijn collega zegt dat hij heeft gezegd dat hij moe is en even alleen wil zijn. Hij zit op de bank in de rustige gang en kijkt naar plaatjes in een boek. Hij ziet me rondlopen en vraagt of ik hem een verhaaltje wil voorlezen. Natuurlijk wil ik dat, en dus zitten we bij elkaar en lezen we over de avonturen van een andere kleine jongen.
Als zijn moeder hem later die dag komt ophalen, vertel ik haar hoe haar zoon die dag binnenkwam. Ze was ontzettend blij dat haar zoon in twee dagen leek te hebben geleerd om zijn gevoelens onder woorden te brengen, voordat het tot een driftbui hoefde te komen.
Dit is natuurlijk geen proces dat in twee dagen kan worden geleerd en volledig geintegreerd kan zijn, maar het laat zien dat kinderen met onze hulp kunnen leren hun gevoelens te herkennen en hoe ze het beste daarop kunnen reageren.
Laten we onze kinderen tijdens een driftbui altijd van onze liefde verzekeren door in de buurt te blijven en er voor hen te zijn als ze willen en kunnen praten, zodat ze zich niet afgewezen voelen. Want laten we eerlijk zijn, zelfs wij volwassenen kunnen het soms moeilijk vinden om evenwichtig te reageren!
Comments