De moeder die voor me zit, zegt dat ze niet meer weet wat ze met haar dochters aanmoet en waar ze moet beginnen.
Ze heeft twee dochters van 7 en 8 jaar die naar de naschoolse opvang gaan waar ik werk, en ik heb haar uitgenodigd voor een gesprek over hun ontwikkeling en welzijn. In de afgelopen weken merkte ik dat beide meisjes op een negatieve manier aandachtzoekend gedrag vertoonden.
Jassen op de grond gooien, niet willen eten terwijl de andere kinderen aan het eten zijn, (bedekte) privé-lichaamsdelen laten zien aan tafel ...
Blijkbaar hebben de leraren op de school van haar dochters dezelfde soort problemen bij de moeder gemeld.
Ik vraag haar hoe hun dag er thuis uitziet. Ze zegt dat ze niet luisteren, veel over elkaar kibbelen en niet opruimen. Als moeder voelt ze zich vaak uitgeput en wil ze tijd voor zichzelf hebben zonder dat ze elke twee minuten hoeft in te grijpen. Ik vraag wat zij denkt dat de oorzaak kan zijn van de veranderingen in het gedrag van haar dochters onlangs. Ze weet het niet. Ze praat veel met de meisjes over hoe hun dag is geweest als ze naar huis lopen. Als ze eenmaal thuis zijn, veranderen de gesprekken helaas in klagen en gekibbel.
Mijn tips en advies voor de omgang met de meisjes op de naschoolse opvang:
Ik leg de nadruk op het willen bieden van een gezellige tijd aan haar dochters tijdens hun middagen bij ons en stel voor dat ons team zich gaat concentreren op de dingen die ze goed doen. Dit betekent dat wanneer haar meisjes hun jassen ophangen, of een ander kind of juf helpen, ze een specifiek compliment krijgen over wat ze hebben gedaan wat we graag zien. Met deze aanpak krijgen ze nog steeds veel aandacht, maar op een positieve manier. Om te voorkomen dat ze op zoek moeten gaan naar andere soorten aandacht, zal ik voor beide meiden een plan op maat maken voor meer structuur in hun middagen bij ons. Dit betekent dat ze allebei de keuze hebben tussen twee vaste activiteiten en dat er van begin tot eind een juf aanwezig zal zijn, zodat positieve acties kunnen worden benoemt en negatieve acties kunnen worden bijgestuurd.
Mijn tips en advies voor thuis:
Ik geef de moeder een compiment voor het nemen van de tijd om met haar meisjes te praten en erken de moeilijkheden die ze ondervindt als alleenstaande moeder die fulltime werkt. Ik benadruk dat ik haar noodzaak voor tijd voor zichzelf hoor. Ik vraag de moeder of ze, wanneer ze met de meisjes praat over hoe hun dag was en hoe zij zich voelden, ooit haar eigen ervaringen en gevoelens deelt. Ze erkent dat ze geen prater is. Waarom zou het iets uitmaken? Het lijkt allemaal om de meisjes te draaien, hun dagen en hun ontwikkeling. Wat zou er gebeuren als ze hen zou uitnodigen een kijkje te nemen in haar dag als werknemer en haar gevoelens over de dingen die die dag zijn gebeurd? De moeder zegt dat ze vermoedt dat de meisjes meer empathisch zouden kunnen zijn, maar ziet niet in hoe het delen van haar ervaringen de problemen thuis zal oplossen.
Hoe kan de moeder de tijd die ze heeft met de meisjes gebruiken om meer structuur te geven aan hun middagen / avonden? Ik vraag haar of ze whiteboards hebben of iets dergelijks. Aan het begin van de dag, voordat ze naar school gaan, kan ze de meisjes vertellen (in deze fase niet vragen) wat het plan is als ze thuiskomen en beide meisjes mogen hun activiteit op hun eigen whiteboard schrijven. Laten we beginnen met het opbergen van onze jassen en schoenen als we thuiskomen. Gedaan? Even checken. Misschien begint de oudste met het maken van huiswerk in haar eigen kamer voor een bepaalde tijd en mag ze een activiteit uitkiezen die ze leuk vindt als alles af is. De jongste kiest misschien een kleurplaat of maakt haar eigen tekening aan tafel en mag vanavond mama helpen met het dekken van de tafel.
Op deze manier is er geen ruimte om te onderhandelen over wat te doen of wie welke ruimte krijgt om te spelen. Mama krijgt wat tijd voor zichzelf en kan de meisjes gerichte complimenten geve nvoor het meewerken aan het plan.
Een paar weken later:
Het gedrag van het meisje is verbeterd; ze accepteren nu allebei de dagelijkse routine van onze opvang en sluiten zich daar graag bij aan. De moeder zegt dat ze zich meer heeft opengesteld om haar eigen ervaringen en gevoelens met de meisjes te delen en dat dit het begin is geweest van fijne wederzijdse gesprekjes. Thuis en op school luisteren de meisjes beter en hoewel ze soms nog steeds kibbelen en klagen, is de sfeer over het algemeen merkbaar verbeterd. Het initiatief nemen om hun dagen te structureren en te zoeken naar manieren om de meisjes te complimenteren in plaats van negatieve aandacht te geven, heeft tot dusver zijn vruchten afgeworpen. We spreken af om op deze manier met de meiden te blijven werken en elkaar op de hoogte te houden over hoe het thuis en op de opvang gaat.
Een laatste opmerking:
Vaak is negatief gedrag een schreeuw om aandacht van het kind. Zonder structuur of vaste activiteiten, waaronder dingen als opruimen en helpen in huis, krijgen kinderen de ruimte om hun tijd te vullen met activiteiten en gedrag dat je niet wilt zien. Dit veroorzaakt een cirkel van negativiteit die niet gemakkelijk te doorbreken is. Het is mijn doel om bij alle kinderen actief naar gedrag te zoeken dat positief is. Soms moeten hiervoor randvoorwaarden worden geschept door de volwassenen, zoals in bovenstaand voorbeeld.
Als partner in het opvoeden van kinderen neem ik de verantwoordelijkheid om samen met de ouder naar manieren te zoeken om te voorkomen dat kinderen de behoefte voelen om negatieve aandacht te vragen.
Een beginpunt
Bijgewerkt op: 26 dec 2021
Comments