Dreigende woorden

Ik wacht in de wachtkamer bij de huisarts. Een moeder stapt de dokterskamer uit met haar 2-jarige kind. Ze duwt de kinderwagen terwijl de jongen naar de uitgang loopt.
Ze praat met hem en beschrijft wat ze hebben gedaan en gaan doen. Het tafereel ziet er gezellig uit, totdat de volgende stap gezet moet worden.

De moeder praat nog wat en vraagt ​​dan, heel vriendelijk, aan de jongen: 'Wil je je jas aantrekken?'. Misschien kun je het antwoord op deze vraag raden: 'Nee!'.

Is er echt een keuze, of is de moeder beleefd in de manier waarop ze haar zoon wil klaarmaken om naar buiten te gaan? In deze situatie bleek er geen keus te zijn, het was koud buiten en de vraag was eigenlijk geen vraag maar een bevel. Dit is wat er daarna gebeurde:

Mam: 'Ja, je trekt je jas aan.'
Jongen: 'Nee! Ik wil niet. '
Mama: 'Wil je naar oma?'
Jongen: 'Ja'.
Mam: 'Dan moet je je jas aantrekken.'
Jongen: 'Nee!'
Mam: 'Oké, dan vertrek ik hier zonder jou.'
Jongen: rent naar moeder en trekt jas aan.
Mama en jongen gaan weg.

Ik wilde dit delen omdat ik het maar al te vaak zie. Een eenvoudig maar verplicht iets (een jas aantrekken) wordt een strijdtoneel als je kijkt naar hoe het gesprek zich ontwikkelt, tot het punt waarop het kind wordt bedreigd met alleen te worden gelaten in de wachtkamer van de dokter. We weten natuurlijk allemaal dat de moeder de jongen nooit alleen zou hebben gelaten. Wat gebeurt er als de jongen er op latere leeftijd achter komt dat dit soort dreigementen nooit worden uitgevoerd?

Wat is nu mijn punt?
Voorkomen van situaties waarin ouders de behoefte voelen om hun autoriteit op een bedreigende manier in te zetten. De jongen moet zijn jas aantrekken, want het is koud buiten. Geef hem dus geen nepkeuze door vriendelijk te vragen of hij zijn jas wil aantrekken. Zeg hem dat het nu tijd is om zijn jas aan te trekken, want je gaat naar buiten. Geen keuze. Dat klinkt misschien niet erg aardig, maar ik durf te wedden dat de jongen niet over het aantrekken van de jas zou nadenken en dat de moeder de dreiging om hem achter te laten, niet gebruikt zou hebben.

Bewust zijn van de manier waarop we met onze kinderen praten en weten wanneer we ze iets moeten vragen of vertellen, is belangrijk om positiever te zijn in de manier waarop we met hen omgaan.